De Ösele

Et fingste Deer, watt mer jefällt,
ös doch et Öselche er Welt.
Wenn ich als Könk am Kreppche worr,
da hott ich märr dat Deer em Ooch.

Do stung höt növvenem Oas esu nett,
äs wenn höt ooch et Könk a-bött.
En Andacht looch en singem Blek,
do stung et angert all zerök.

On wenn ich spieder Ösele soch,
mer soch se jo verenzelt noch,
da daat ich ömmer jear zorök
an dat kleen Öselche err Krep.

Nu hant se jo os Dörpche jraat
mot desem finge Naam bedaat.
Ääs Gronk dovör- kann ich verston,
se hant us Rache dat jedonn.

Weil allemol ne Nonaam hant,
hant se de Ösele os jenannt.
On ös van os ens jett de Reed,
da wönke se mom Kopp at jett.

Wi ich do komm no Afrika,
do schrejt et övverall i – a.
Do wore der Ösele mije wi ich,
dat vreut mich do janz könneglich.

Un wenn ich ens vör Petrus sto,
da wönkt hä secher mer „jo, jo“.
Nu kom du Ösel mäch erenn,
bejm Kreskönk mos ene Ösel sen.

 

(Gedicht von Franz Schnitzler - 1926)